Eindelijk weer genieten van het Ests Filharmonisch Kamerkoor

Pure devotie, weinig opsmuk: een kolfje naar de hand van het Ests Filharmonisch Kamerkoor. Zo vaak kan Nederland niet proeven van zijn in de Baltische koortraditie gewortelde klank: de laatste tour van het koor was alweer in 2016. In Theater Heerlen zingt het koor onder vaste dirigent Kaspars Putnins muziek van Arvo Pärt en Sergej Rachmaninov.

Pärts Summa is een kort stuk in de stijl die de componist zelf ‘tintinnabuli’ (klok of bel) noemde en die zijn muziek zo herkenbaar maakt. De bassen staan voor de verandering opgesteld achter de sopranen en niet achter de alten. Het legt meer diepte in de gregoriaans klinkende lijnen. In de repetitieve melodische bewegingen van boven naar beneden vormt zich inderdaad het meditatieve effect van luidende klokken. Helaas verdrinkt het effect in gehoest en gerochel; ook Limburg is in de greep van het griepseizoen.

Onder Putnins’ strakke slag zingt het koor even strak Nunc dimittis van Pärt. Het gebrom van de bassen is voelbaar in de onderbuik, de andere zangers stapelen halve toonafstanden de hoogte in. Luid gezongen en volledig consonant is het troostende moment waarop de rechtvaardige Simeon, die bij het zien van de Messias zou sterven, Jezus treft in de tempel.

In Rachmaninovs Liturgie van St. Johannes Chrysostomos manen Putnins’ bezwerende gebaren de koorleden tot alle sentimenten die het stuk rijk is: ingetogen hoop, verbeten toewijding en ontroerende soelaas. Bij het Onze Vader verliest het koor wat expressieve energie, een galmende kerk was beter geweest dan een droge concertzaal.